Pending interrupt

Απορώ γιατί δε το έχω γράψει ακόμα. Απορώ γιατί δεν το έχω πει σε κανέναν. Υπήρξε μόνο ένας μάρτυρας σε αυτό το περιστάτικο, μα ξέρω πως η μνήμη του δεν είναι αρκετά εξασκημένη και σίγουρα δε θα το θυμάται μετά από λίγα χρόνια. Ήταν θέλημα Θεού να ανασύρω αυτή την ξεχασμένη ιστορία από τη μνήμη μου, ώστε να την καταγράψω στα απέραντα κατάστιχα του Διαδικτύου. Εδώ ξέρω ότι είναι ασφαλής. Εδώ πέρα, γνωρίζω ότι ακόμα κι αν διαγράψω την ανάρτηση, θα παραμείνει αποθηκευμένη στην cache του Google. Εδώ τίποτα δε χάνεται. Όλα κάνουν τον κύκλο τους και επιστρέφουν πάλι πίσω στον προορισμό τους. Ακόμα κι αν διασπαστεί σε εκατοντάδες μικρά κομμάτια, η μικροδυναμική του συστήματος θα φροντίσει ώστε αργά η γρήγορα, η πληροφορία να ανασυντεθεί και, με κάποιο μαγικό τρόπο, όλα θα μπούνε στη θέση της. Μόνο το Internet εμπιστεύομαι. Τίποτα άλλο.

Η ανάμνηση αυτή με πάει χρόνια πίσω. Όντας φοιτητής ακόμη, έπινα το καφεδάκι μου με τον καρδιακό μου φίλο. Ήτανε freddo μέτριος και στη συγκεκριμένη καφετέρια,τω καιρώ εκείνω, συνηθίζοτανε να προσφέρουν ως συνοδευτικό ένα μικρό κίτρινο ζελοειδές, παχύρευστο και εντελώς απογοητευτικό γλύκισμα μέσα σε ένα ποτήρι σφηνάκι. Η ποσότητα του,συν τοις άλλοις, ήταν τέτοιας τάξης μεγέθους που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν ο ιδιοκτήτης μαζεύει υπομονετικά τα μόρια από τα κίτρινα υπολλείματα, πριν πλύνει τα ποτήρια, και περνάει τα βράδια του συγκολλόντας τα μέχρι να ξανασχηματιστεί αυτή η κίτρινη αποκρουστική ουσία. Παρ'όλ'αυτά, αποφάσισα να το φάω. 

Πριν προλάβω καν να αφήσω το ποτήρι κάτω, ένιωσα μια τρομακτική σουβλιά να διαπερνά το στομάχι μου. Ο πόνος ήταν τόσο ξαφνικός που με ανάγκασε να έρθω σε όρθια θέση και να γουρλώσω τα μάτια μου. Ο κολλητός μου με μάτια όλο απορία με ρώτησε τι έχω και ήδη πριν προλάβω να του απαντήσω είχα επεξργαστεί όλα τα πιθανά σενάρια, καταλήγοντας στο ότι ήταν απλά αέρια που προωθούνται προς τα κάτω διαμερίσματα ελαφρώς βίαια. "Τίποτα, εντάξει είμαι", απάντησα και προσπάθησα να κάτσω πάλι στην καρέκλα. Αμ δε! Ο πόνος δεν έλεγε να φύγει. Αντίθετα, δυνάμωνε με αστραπιαίους ρυθμούς. Η αρχική μου εκτίμηση ήταν λάθος. Εδώ δεν πρόκειται για μια αθώα κλανιά καθημερινής ρουτίνας. Αυτή τη φορά είχα να κάνω με ένα λυσσασμένο δαίμονα που ξέσκιζε σαδιστικά τα σωθικά μου, ορκισμένος να επιφέρει ανεπανόρθωτη καταστροφή και να αλλάξει μια για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμουν τον κόσμο γύρω μου. 

Εις μάτην κατέβαλα όλες τις ανθρωπίνες δυνατές προσπάθειες να το παλαίψω, να το αγνοήσω, σα να ήταν ένα από αυτά τα δυσβάσταχτα γεγονότα που συμβαίνουν τόσο ξαφνικά και το μυαλό σου είναι ανίκανο να αποδεχτεί. Ο φίλος μου κατάλαβε τη δυσφορία μου και μου είπε "πάμε να φύγουμε, δε σε βλέπω καλά". Συμφώνησα. Προχωρόντας προς το σπίτι μου, στα μισά της διαδρομής, εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα, ένιωσα όλα τα σκατά που είχα στο έντερο μου να έχουν μετατοπιστεί ακριβώς 1 χιλιοστό μακρυά από την κωλοτρυπίδα μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι πρέπει να χέσω. Στα επόμενα 10 μέτρα όμως,  άλλη μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα σκατού ήρθε να προστεθεί στην πρώτη δόση, προσθέτοντας επιπλέον βάρος στους ώμους του ήδη επιβεβαρυμένου σφιγκτήρα μου, που σαν ένας άλλος Άτλαντας, πάλαιυε με νύχια και με δόντια να συγκρατήσει το βάρος της καταστροφή που επρόκειτο να λάβει χώρα. "Κόψιμο", αναφώνησα κοιτώντας τον κολλητό μου.  "Κόψιμο είναι. Και τώρα καταλαβαίνω γιατί το λένε κόψιμο. Τρέχω να χέσω, θα αφήσω την πόρτα ανοιχτή. Μπες και άραξε στον καναπέ." Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες μου. Μετά έτρεξα. Έτρεξα σαν τον Forest Gump. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ήθελα να χέσω ακόμη και πάνω μου, μήπως και γλυτώσω από αυτό το μαρτύριο. Ήθελα να τα βγάλω όλα, να ξορκίσω τα κακά πνεύματα που είχαν στοιχειώσει τον κώλο μου και με αμείωτη ένταση μαστίγωναν αλύπητα την κωλοτρυπίδα μου, προσδοκόντας να λυγίσει και να τους ανοίξει το δρόμο προς τη Γη της Επαγγελίας. Αυτός ο κώλος, ωστόσο, δε σκόπευε να παραιτηθεί τόσο εύκολα. Ο κώλος γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτός είναι το αφεντικό. Αυτός κάνει κουμάντο στην πόρτα. Όταν πει "δε βγαίνεις", σημαίνει ότι απλά δε βγαίνεις. Αυτός ο κώλος έχει δαμάσει πολύ χειρότερες κουράδες. Κουράδες σκληρές, κουράδες πράσινες, κουράδες με κομματάκια από φουντούκια που δεν πρόλαβαν να λιώσουν απο τα οξέα του στομάχου, και προ παντός, κουράδες μεγάλες. Αυτός ο κώλος έχει έντονη αίσθηση ευθύνης και υψηλό φρόνημα. Δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ τη μάχη και πάντα βγήκε νικητής. Όχι, αυτός ο κώλος δε θα κολώσει. 

Ώσπου να τελειώσει αυτή η εσωτερική διαμάχη είχα φτάσει σπίτι. Εντελώς μηχανικά, ξεκλείδωσα την πόρτα και έτρεξα στην τουαλέτα, πετώντας, στη διάρκεια της σύντομης αυτής πορείας, το μπουφάν μου στον καναπέ. Το καπάκι ήταν ήδη κατεβασμένο. Δε χρειαζόταν να κάνω τίποτα. Απλά έκατσα. 

Ένας γιγαντιαίος χείμαρος γνήσιας τσίρλας άρχισε να ρέει από τον πρωκτό μου, αφήνοντας με παντελώς έκπληκτο και ανήμπορο να αντιδράσω και να αναλύσω τα αίτια. Τα βογγητά μου επισκίαζαν τον ήχο των ευκοιλίων που βομβάρδιζαν το λιγοστό νερό της χέστρας και των κλανιών που προωθούσαν ακόμα περισσότερο σκατό από τον κώλο μου. Συνηδειτοποίησα ότι πλέον δεν το ελέγχω το χέσιμο, αλλά αμμαχητί του έχω παραδώσει τα σκήπτρα και το πηδάλιο. Δεν είχε νόημα να αντιστέκομαι.Η τσίρλα δε θα σταματούσε εάν δεν ολοκλήρωνε το καταστραφικό της έργο που με τόση μαεστρία είχε συρράψει από την πρώτη κιόλας γουλιά κάφε. Έσκυψα ταπεινά μπροστά, άδειασα το μυαλό μου και παρέμεινα σε εκείνη τη στάση μέχρι να σταματήσω να χέζω. Όταν κάποτε τελείωσα, ήμουν τόσο αηδιασμένος που αντί να σκουπιστώ μπήκα κατευθείαν για μπάνιο. Μπορούσα πλέον άφοβα να απολαύσω ένα ντουζάκι.