Friday 24 June 2011

Three birds, one shot

Τα χεσίματα μου τελευταία καταντούν πολύ βαρετά. Τόσο βαρετά που προσπαθώ να διερευνήσω τα βαθύτερα αίτια. Ίσως είναι η διατροφή μου. Έχω αρχίσει να τρώω ελαφρά και λιτά, χωρίς πολλά λίπη και αλάτι. Όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, αυτό αντικατοπτρίζεται και στο τακτικότατο βραδυνό μου χέσιμο. Οι κουράδες μου είναι πιο βαρετές από το να κοιτάς παλμογράφο ασθενή σε κόμα. Κάθε μέρα το ίδιο μέγεθος, ίδια υφή, πυκνότητα και ποσότητα. Για καλή μου τύχη, ο βροχερός και κρύος καιρός που επικρατεί στην περιοχή ήρθε να ταράξει τα νερά και να εκτοξεύσει την ποιότητα του χεσίματος, έστω και προσωρινά.

Από το πρωί το αισθανόμουν. Σήμερα δε θα είναι καλά τα πράματα. Το πρώτο πράμα που έκανα με το που άνοιξα τα μάτια μου ήταν να αμολήσω μια περιποιημένη κλανιά που τόσο καρτερικά όλη τη νύχτα περίμενε στο έντερο μου, μέχρι να της δώσω την άδεια να βρει το δρόμο της εξόδου. Ήταν τόσο δυνατή που ένιωσα τις σούστες του στρώματος να δονούνται. Ομολογώ ότι καιρό είχα να νιώσω τόσο περήφανος για τον εαυτό μου. Η μυρωδιά ήταν κάτι που δεν είχα ξαναμυρίσει ποτέ. Ήταν κάτι που μύριζε σα μουχλιασμένο λουκάνικο που ψήθηκε στη σχάρα, αλλά με καμμένα λάστιχα αντί για κάρβουνα. Μια μυρωδιά τόσο ζωντανή και αποκρουστική που ευχόμουν να μπορούσα να την εγκλωβίσω σε κάποια συσκευή και να την κλωνοποιήσω για να την έχω πάντα διαθέσιμη. Ο ήχος, δε, ήταν ακέραιος, δυνατός και με σταθερό ρυθμό. "Εξαιρετικά", σκέφτηκα, "ίσως μετά από αρκετό καιρό γεννούνται οι προυποθέσεις για ένα αξιομνημόνευτο χέσιμο".

Η αμέσως επόμενη κίνηση ήταν το πατροπαράδοτο πρωινό καφεδάκι. Κατεβαίνω στην κουζίνα, φτιάχνω καφέ και ανεβαίνω πάλι πίσω στο δωμάτιο μου να τον πιώ. Στα μισά της κούπας ένιωθα πιέση στο στομάχι. Η κλασσική πίεση που νιώθεις όταν το τελευταίο χέσιμο δε σε ικανοποίησε και ευχαρίστως θα έχεζες πάλι, εάν παρουσιαζόταν η κατάλληλη ευκαιρία. Παρά το γεγονός ότι τα μέχρι τώρα συμπτώματα προμήνυαν ένα πολλά υποσχόμενο μισάωρο στην φιλόξενη χέστρα μου, προτίμησα να ακολουθήσω την παλιά και δοκιμασμένη τακτική της ωρίμανσης. Ναι, σήμερα ήμουν αποφασισμένος για ένα χέσιμο με συγκινήσεις.

Ντύθηκα και πήγα στη δουλειά. Εκεί ήπια ακόμη έναν καφέ. "The more the better", είπα από μέσα μου. Εξάλλου αυτό το νεροζούμι που πίνω εκεί μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράματα. Ίσως πυροδοτήσει μια από εκείνες τις μαγικές διεργασίες στο πεπτικό μου σύστημα, που καταλήγουν πάντα σε μια πανηγυρική αφόδευση. Έκανα ό,τι μπορούσα για να διευκολύνω τα πράματα και τον ήπια μονορούφι. Όταν πλέον έφτασε η ώρα του μεσημεριανού κατέβηκα στο εστιατόριο. Έφαγα. Και γύρισα πίσω.

Στο μεταξύ ο καιρός έιχε χαλάσει. Η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά και ένα μικρό αεράκι σηκώθηκε, ενώ παράλληλα συνέφιασε. Σε λίγη ώρα ξεκίνησα να φταρνίζομαι. Το στομάχι μου άρχισε να πονάει και πήγα στην τουαλέτα. Τα βήματα από το γραφείο ως την τουαλέτα ήταν ό,τι πιο βασανιστικό μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Για άλλη μια φορά ένιωθα τον όγκο των σκατών να πιέζει και να προσπαθεί να βρει την έξοδο, σαν μια ολόκληρη λεγεώνα που με μανία κοπανάει τον πολιορκητικό κριό στις τεράστιες σιδερένιες πόρτες του κάστρου. Έπρεπε να κρατηθώ για λίγα δευτερόλεπτα ακόμη. Η πόρτα της τουαλέτας ήταν κοντά. Με την αδρεναλίνη μου στα ύψη και με επιδέξιες κινήσεις που μόνο ένα πλάσμα σε καταστάσεις ύψιστης ανάγκης μπορεί να εκτελέσει μηχανικά, μπήκα στη χέστρα, έλυσα ζώνη, κατέβασα φερμουάρ, παντελόνι, βρακί και πήρα τη θέση μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και με όλη μου τη δυναμή σφίχτηκα. Ένας χείμαρος τσίρλας απελευθερώθηκε σε δευτερόλεπτα με μία και μόνο ριπή. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να καταλάβω πόσο έχεσα, τι έχεσα και τι ήταν αυτό που έχεσα. Ήταν σίγουρα ευκοίλια με μερικά συμπαγή κομμάτια σκατού προς το τέλος. Δε με ένοιαζε όμως. Ανακουφίστηκα. Η κάθαρση επήλθε. Σκουπίστηκα γρήγορα-γρήγορα και σηκώθηκα ρίχνοντας μια ματιά στη λεκάνη: όλα ήταν καφέ. Από το νερό μέχρι το καπάκι. Αδέσποτες πιτσιλιές τσίρλας διακοσμούσαν το μονόνοτο λευκό φόντο δίνοντας μια περίεργη ζεστασιά στο περίεργο ετούτο λευκό αντικείμενο. Κατούρησα όπως ήμουν όρθιος προσπαθώντας το κάτουρο μου να παρασύρει τις βρωμιές. Τράβηξα καζανάκι, ντύθηκα και πήγα να πλύνω τα χέρια μου, περήφανος για το κατόρθωμα μου.

2 comments:

  1. Ούτε ενα σχόλιο και ούτε ένας follower ανάμεσα σε τόσα γλαφυρά χεσίματα ήταν πραγματικά κάτι ανεπίτρεπτο. Καλώς σε βρήκα και καλά σκατοκλανοαμολητά εύχομαι. Ελπίζω στο μέλλον να γράψεις βιβλίο με τίτλο "Οι αναμνήσεις της κωλοτρυπίδας μου" από τις εκδόσεις "Χέσε ψηλά κι αγνάντευε".

    ReplyDelete
  2. Πρώτο σχόλιο, σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Καλώς ήρθες και...χέστηκα!

    ReplyDelete