Σήμερα δεν έχεσα, σήμερα έγινα μπετονιέρα. Διενήργησα ένα μελλοδραματικό και πολυσύνθετο χέσιμο. "Αυτή το φορά", σκέφτηκα, "δε τη βγάζω καθαρή". Το χέσιμο έλαβε χώρα στις τουαλέτες της δουλειάς. Είναι συχνό φαινόμενο αμέσως μετά το lunch time, να τρέχουνε όλοι στις τουαλέτες. Αμέσως όμως! Λες και θα μας κλέψουν τις χέστρες. Πήγα,λοιπόν, κι εγώ κατά τις μιάμιση να αμολύσω το φορτίο. Ανοίγοντας την πόρτα της τουλέτας διαπιστώνω ότι όλες οι χέστρες είναι πιασμένες. "Κανένας λόγος ανησυχίας", είπα ήρεμα στον εαυτό μου. "Έχουμε τουαλέτες και στον κάτω όροφο". Αυτή η σκέψη με βοήθησε να ηρεμήσω, και παρά τον πρόσκαιρο πανικό μου, η καρδιά μου ήρθε στη θέση της και με υπερηφάνεια άνοιξα την πόρτα της εξόδου και κατευθύνθηκα προς τον κάτω όροφο. Μπαίνοντας διαπιστώνω ότι και αυτές οι τουαλέτες ήταν πιασμένες. Και όχι απλά πιασμένες. Το σκηνικό που αντίκρυσα ήταν ήχοι κλανιάς και βογγητά ανακούφισης να διαδέχονται το ένα το άλλο, μυρωδιές σκατίλας και κατρουλίλας να δημιουργούν ένα συνονθύλευμα που ανασταίνει ακόμα και να νεκρό ιποππόταμο, και έναν άκυρο να ρουφάει τη μύτη του, την ώρα που ο διπλανός του βούρτσιζε τα δόντια του. Μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα, ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι δε θα χέσω σύντομα. Σφίγγοντας γερά την κωλοτρυπίδα μου και καταπίνοντας την απογοήτευση μου, πήγα στον υπολογιστή μου να συνεχίσω την εργασία μου. Μετά από μισή ώρα έκανα την μεγάλη απόπειρα και ευτυχώς οι τουαλέτες στον όροφο μου είχαν αδειάσει. Διαλέγω το πρώτο κουβούκλιο και κατεβάζω το παντελόνι μου. Η θερμότητα στο καπάκι της τουαλέτας με έκανε να καταλάβω πως ήταν μια πολύ δύσκολη ώρα για τις χέστρες: 80 άτομα εξυπηρετούνται μόνο από δύο λεκάνες. Είναι θαύμα πως διατηρούνται ακόμα σε λειτουργική κατάσταση, και είμαι σίγουρος πως αυτές οι χέστρες δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους κάθε μέρα. Εκείνη την ώρα ένιωσα την ανάγκη να αποδώσω φόρο τιμής στη χέστρα μου. Μην γνωρίζοντας κάποιον άλλον τρόπο, τράβηξα το καζανάκι και προσεκτικά καθάριζα τη λεκάνη με τη βούρτσα. Είμαι σίγουρος ότι αυτή η πράξη μου θα εκτιμηθεί στο μέλλον. Έπειτα έκατσα και άρχισα να σπρώχνω την κουράδα προς τα κάτω. Επειδή όμως αυτές τις μέρες παιδεύομαι λίγο, βάλε και την αναμονή επειδή ήταν ώρα αιχμής, η κουράδα έσφιγε και διογκώθηκε με αποτέλεσμα να μη γλυστράει εύκολα απο το έντερο, όπως προστάζουν οι προδιαγραφές του καλού και ιδανικού χεσίματος. Φυσικά, ένας μαιτρ του είδους όπως εγώ, δεν είναι δυνατόν να πτοηθεί από αυτη τη μικρή δυσκολία. Πήρα μια βαθιά ανάσα, έκλεισα τα μάτια μου και φαντάστηκα τον εαυτό μου πάνω σε μια ερημική και μαγευτική παραλία, με τον παφλασμό των κυμάτων να ηρεμεί την ψυχή μου και τις ακτίνες του ήλιο να μαστιγώνουν αλύπητα την επιδερμίδα μου. Οι σκέψεις αυτές διέστειλαν την κωλοτρυπίδα μου και κατέβασαν την κουράδα σε θέση εκτόξευσης. Τότε, αστραπιαία, πήρα μια βαθιά ανάσα και σφίχτηκα απότομα και όσο πιο δυνατά μπορούσα. Αυτό ήτανε. Αυτή η στιγμιαία, μα βίαιη, ώθηση ήταν ικανή να στείλει το σκατό στον προορισμό του. Bullseye. Το χαρακτηριστικό βαθύ "πλαφ" που δέχτηκα ως feedback όπως οι κοτρώνες μου βυθίζοταν στα βάθη του αποχετευτικού συστήματος, ήταν το σινιάλο ότι όλα τελείωσαν. Σκουπίστηκα κι έφυγα. Και μετά ξαναγύρισα πίσω να τραβήξω καζανάκι γιατι το ξέχασα. Ήμουν πλέον ελεύθερος.
No comments:
Post a Comment